Het verhaal begint op 12 april 1991 in de Jeugdsociëteit van St.Pancras,
wanneer Marco en Erwin het eerste officiële optreden van Braam & Wolters
verzorgen als voorprogramma van Shoot The Moon. Voorman van deze band is
oud-Rousers- en The Thought gitarist Wieb Zigtema. Zijn vriendin, Muriel
Brugman, is de roadie/chauffeur van de band. Daarnaast spelen Muriel en
Wieb samen in een band, Blue Canoe genaamd.
Als in de zomer van 1992 Braam & Wolters en Blue Canoe een schone dood
sterven, besluiten Muriel en Erwin samen verder te gaan (1). Eerste
prioriteit heeft het verkrijgen van een platencontract. Daar Erwin via
Braam & Wolters goede contacten heeft opgebouwd met VAN Records, is het
ook niet meer dan logisch dat zij hun aandacht vooral richten op dit
kleine Haagse label. Muriel en Erwin duiken vanaf die tijd dan ook geregeld
de oefenruimte in om nieuwe nummers te schrijven, die zij bij Erwin thuis
met behulp van een 4-sporen recorder opnemen. Nummers als Nocturnal Bliss,
Always On The Run, The Unfelt Kiss, Bitter-sweet e.a komen zo tot stand (2).
Begin september 1992 nemen Muriel en Erwin in de studio van Weekend At
Waikiki in Kielwindeweer met Tom Holkenborg aan de knoppen vijf nummers op:
Another Sleepless Night (t: Wolters, m: Zigtema/Brugman), Love & Hate
(Wolters), Any Way (Brugman/Wolters), No. 1 (Wolters), Tender, Sweet Or
Rough Now? (Wolters/Brugman). Na het zien van de gelijknamige film besluiten
zij zich voorlopig On Golden Pond te noemen. VAN Records is echter in
eerste instantie niet bijster enthousiast over de demo, maar Jeroen van
Erp (één van de drie participanten in het oude management van o.a. Fatal
Flowers -Syndicate Of Melodies- en verantwoordelijk voor het ontwerp van
vele platen- en CD-hoezen) weet William Haighton over de streep te krijgen.
(Deze desinteresse van de boss himself zal als een rode draad door hun
carrière heenlopen!). Vanaf dat moment worden geregeld enkele luistersessies
bij Erwin thuis gehouden, waar zij onder het keurende oor van William hun
songs laten horen (3).
Het formeren van een band is nog niet hun eerste prioriteit. Wie zit er nou
te wachten op een onbekend, beginnend bandje?! Met een CD wordt het krijgen
van optredens e.d. immers een stuk gemakkelijker. Vandaar dat zij zich
zoals gezegd eerst concentreren op het schrijven van genoeg goed materiaal.
Wel doen ze akoestische radio-optredens met z'n tweeën en soms ook
elektrische optredens aangevuld met gastmuzikanten (4).
Eind 1993 voegt drummer Paul van Rijswijk (Drift, Cross Your Heart &
The Playtex) zich bij het tweetal en is de band compleet. Het blijkt een
vruchtbare samenwerking te zijn (5). De tijd begint echter te
dringen, want het contact met VAN Records loopt al bijna twee jaar en er
is nog steeds geen CD. De druk wordt dan ook opgevoerd en in mei 1994 is
het dan eindelijk zover! Onder bezielende leiding van producer Ralph Brink
(ex-Spo.Dee.O.Dee) wordt in de legendarische Studio De Boventoon I te
Amsterdam de CD Sit With The Guru opgenomen. Besloten wordt om de band
voortaan als Alison Gross door het leven te laten gaan (6).
De CD krijgt in de pers goede tot zeer goede kritieken, hetgeen de
platenmaatschappij echter niet beweegt tot een meer positieve houding
jegens de band. Zo wordt er vooralsnog geen single uitgebracht om de CD
te promoten. De goede kritieken zorgen er echter wel voor dat de band
opvalt, met als gevolg dat hun agenda langzamerhand vol begint te stromen.
Ook hun zeer positief ontvangen optreden op Noorderslag '95 heeft tot
gevolg dat de band vanaf nu wekelijks het hele land doorkruist voor
optredens (7).
In mei 1995 hebben Paul en Erwin een gesprek met VAN Records over de
toekomstplannen van de band. In eerste instantie lijkt er geen vuiltje
aan de lucht. Men beluit dan ook om een nieuwe demo op te nemen, om zo te
komen tot de tweede CD, die gepland wordt eind '95. Na gesteggel over de
financiering van de demo en de negatieve reactie later van VAN Records op
het nieuwe materiaal (8), slaat de balans echter door naar de foute
kant. Als VAN niet veel later als gevolg van financieel wanbeheer de bezem
door zijn stal haalt, is ook Alison Gross hier vanwege slechte
verkoopresulaten(!) het slachtoffer van. Dit alles heeft een verlammende
uitwerking op de band, waar de sfeer door interne gespannen verhoudingen
toch al niet te best is. De band ontbeert een krachtige manager
die Alison Gross weer in goed vaarwater kan brengen. De spirit en
kameraadschap van het eerste uur om weer van voren af aan te beginnen
ontbreekt nu helaas volkomen. Muriel heeft er geen lol meer in en besluit
dan ook november 1995 de band te verlaten, terwijl Paul en Erwin zich nog
beraden op de toekomst. Erwin is echter fysiek en geestelijk aan het einde
van zijn latijn, met als gevolg dat niet veel later het doek definitief
valt voor Alison Gross. Eind december 1995 geeft de band dan ook haar
afscheidsoptreden in PH 31 te Amsterdam.
NOTEN:
1. Erwin had zich eigenlijk al begin 1992 gevoegd bij Blue Canoe. Eén van zijn bijdrages aan deze formatie was Love & Hate.
2. In het begin schreven Muriel en Erwin de meeste nummers echt samen. Muriel nam vaak ook de teksten voor haar rekening Toen Paul pas bij de band was, ontstonden er ook nummers uit jamsessies (O.a. Better Times, Genie's Crying en The Way You Choose.) Na verloop van tijd was het echter voornamelijk alleen nog Erwin die zich met het schrijven van songs bezighield. Inspiratiebronnen waren o.a. The Beatles, The Who, The Jam, Pixies, Nirvana, Buffalo Tom etc.!
3. In totaal zijn er 2 à 3 van dergelijke sessies geweest.
4. O.a. Rob van Zandvoort (The Thought/Jack Of Hearts/Tröckener Kecks) deed geregeld mee. Later heeft Ross Curry (Spo.Dee.O.Dee/Shamus) enkele keren de band live versterkt. Voor complete lijst zie Setlists.
5. Met de komst van Paul werd Alison Gross (toen nog On Golden Pond) omgevormd tot een echte live-band. De dromerige, akoestische luisterliedjes van het eerste uur, maakten dan ook plaats voor ruigere, melodieuze alternatieve pop.
6. Nu was immers de kans om de ook door de band zo gehate naam On Golden Pond los te laten. Alison Gross is een oud (Schots?) volksliedje, bekend geworden in de versie van Steeley Span. Ralph Brink kwam met het idee om de band zo te noemen. Sit With The Guru is een nummer van Strawberry Alarmclock. Dit jaren '60 nummer is een satire op hypocriet, esotherisch geneuzel van zweverige en bedenkelijke types. Dit thema sprak vooral Erwin erg aan, zodat besloten werd de CD Sit With The Guru te noemen. Elk concert van de band begon ook met de klanken van dit nummer.
De CD was echter door de vele orkestraties moeilijk live te spelen. Daarom werd besloten om 'live' vooral nieuw werk te spelen, omdat dat zich beter leende voor optredens. Helaas werd dit echter niet door iedereen begrepen! Er is door ons meermalen geprobeerd om versterking te zoeken, maar elke keer liep dat op niets uit. Uiteindelijk vonden we het met z'n drieën gewoon beter en leuker!
7. Na grote druk van Ralph Brink backstage tijdens Noorderslag op William Haighton en de plugger van VAN Records, werd besloten om alsnog een single uit te brengen. De keuze van de platenmaatschappij viel op Better Times, ondanks dat Sit Up Straight bij de band (en het publiek!) de voorkeur had.
8. Deze werd opgenomen mei 1995 in Studio De Boventoon III: Walk On Water; I Don't Wanna Change You; You Won't See Me Cryin'; Denial; When Your Luck Will Break; She Wants Me; It's All Around Me; Shorthand en Robbery. Later zijn hier nog vier-sporen opnames van Yesterday Always Knows; Home; When The Ships Go Down ; This Is Today, This Is Tomorrow en Nothing aan toegevoegd.
Amsterdam, februari 2001